تبریزمن – گروه فرهنگ و هنر: عجب نیست اگر شاعری نهتنها با یک قصیده یا غزل بلکه با یک بیتالغزل معرفت و یا یک تکبیت پرمعنا و جاندار، جاودانه باقی مانده باشد. شاید آن تک بیت را عیار هنر چندان رفیع است که با معیارهای کمیتگرا، نمیتوان ارزیابی کرد. چهبسا که شاعری تمام جانش را در همان تکبیت ریخته باشد.
در مورد موسیقیدانها قضیه کمی فرق میکند. شاعران همیشه این خوشاقبالی را داشتهاند که اثر فکر و قلمشان یکباره از لوح ضمیر بر لوح سپید کاغذ برود و در آن نقش ببندد. موسیقی، به لحاظ خصوصیات ویژه خودش، سیال و فرّار و محروم از وسایل ضبط و ثبت بوده است. ما شعر چهارصد، هشتصد و هزار سال پیش را داریم ولی موسیقی چهل، هشتاد و یکصد سال پیش را نداریم و آنچه که داریم قطرهای از دریاست.
موسیقیدانانی که توانستهاند صدای ساز خود را ضبط و نغمههای دل خود را ثبت کنند (بنویسند)، نشان دادهاند که موسیقی این مرز و بوم نهتنها دست کمی از شعر ندارد و دنبالهروی آن نیست بلکه در نمایش احساسات لطیف بشری و آنچه که ناگفتنی است، از شعر نیز فراتر پرواز میکند این کلام است که از موسیقی ارتزاق میکند نه برعکس آن. تکنوازان بزرگ توانستهاند اوج این پرواز شاهینوار را به زیبایی نشان دهند و بداههنوازان جلیلالقدر، آهنگسازانی با مرتبه رفیع و عظیم هستند و آنکه ساز را نیک میشناسد، نیک میداند که چه نغمهای باید از آن بیرون کشید که با تندباد زمان پژمرده نگردد
استاد سلیمی؛ موسیقیدان بزرگ آذربایجان، از همین غواصّان دریای خروشان موسیقی است. اهل فن، او را به عنوان یک تکنواز و بداههپرداز بلندمرتبه میشناسند و در آهنگسازی و خلق نغمههای زیبا و استوار نیز، منزلت رفیع برای او قائلاند.
زندگی پربار و پرکار استاد سلیمی در شرایطی بیشتر سخت و کمتر آسان، مثالی زنده است از عشق و پشتکار یک هنرمند شرقی، که میلیونها انسان با نغمههای او زیستهاند، گریستهاند و زندگی را ادامه دادهاند. نغمههای او، از بن دل، آذربایجانی است، ایرانی است، جهانی است و دارای احساسات لطیف انسانی است. آیرلیق او از مرزهای زبان پردرخششترکی آذربایجانی میگذرد و در اعماق دل بسیاری از افراد مینشیند که نه یک کلمه ترکی میدانند و نه موسیقی زیبای آن دیار را شنیدهاند.
سلیمی، افتخار فرهنگ آذربایجان و گوهر خزانه تاریخ هنر ایران است. نغمههای جاویدان او در دل مردم، جای محکم و امنی دارد و در سراسر دنیا هر دلی که از دردی دلسوز متأثر شود با نغمههای دلفریب او همنوایی میکند. او چهره ماندگار موسیقی ماست و باید نامش و یادش تکریم شود.
بر هر ایرانی که به وحدت ملی، محبت بین اقوام و انسجام دینی میاندیشد، فرض است که نام شریف استاد علی سلیمی و امثال او را گرامی و بزرگ بدارد. (سایت سوره مهر)
استاد علی سلیمی به سال ۱۳۰۱ هجریشمسی در باکو متولد شد. در ۱۶ سالگی به تبریز آمد و در سال ۱۳۳۲ هجریشمسی، رهبری ارکستر آذربایجانی رادیو ایران را برعهده گرفت.
سلیمی در سال ۱۳۵۸ به عنوان رهبر ارکستر رادیو و تلویزیونِ مرکزِ تبریز انتخاب و تا زمان مرگ در این سمت فعالیت کرد. در ضمن فعالیت در ارکستر تلویزیون، اقدام به تأسیس آموزشگاه خصوصی موسیقی کرد که هنرآموزان بسیاری در آن آموزشگاه به آموختن موسیقی پرداختهاند.
وی در سال ۱۳۶۷ هجریشمسی، دکترای افتخاری موسیقی گرفت و سالهای پایانی عمر خود، تاثیر بهسزایی بر رشد و گسترش موسیقی آذربایجانی گذاشت به طوری که تندیس وی بهعنوان آهنگساز برجسته شرق، در محل سازمان یونسکو نصب گردید.
از آثار مکتوب علی سلیمی میتوان به «متد تارآذربایجانی» اشاره کرد. از ویژگیهای این کتاب آموزشی این است که تکنیکهای نواختن تار آذربایجانی به روش پیشینیان ارائه شدهاست. در حال حاضر استفاده از چهار انگشت دست چپ برای گرفتن سیم در جمهوری آذربایجان رایج است و در متد سعید رستماوو نیز گرفتن سیم با چهار انگشت ارائه شدهاست. در متد سلیمی از پنج انگشت دست چپ برای گرفتن سیم استفاده میشود.
دو اثر ماندگار او به نامهای «آیریلیق» و «سیزه سالام گتیرمیشم» در بسیاری از ممالک ترکزبان به طور گستردهای شناخته شده و اجراهای گوناگونی از آنها ارائه شدهاست.
این استاد موسیقی، سالهای پایانی عمر خود را در تبریز گذراند و سرانجام در سال ۱۳۷۶ هجریشمسی بر اثر سکته مغزی در تبریز دارفانی را وداع گفت و در قطعه هنرمندان آرامستان وادیرحمت به خاک سپرده شد.
از نمونههای خلق شده هنری توسط ایشان، میتوان به آثار زیر اشاره کرد که هر کدام روح تازهای در جسم انسان میدمد: آیریلیق، سیزه سالام گتیرمیشم، حیدربابا، ایلقار، باهار گلدی، راحله، آغلاما، لاله، یادا سالارسان منی، مارش، قهرمانلار، ساللانا ساللانا، سلام، وطنیم، سهندیم، تبریزیم، کهلیک، کوراوغلو، سؤزلر، اؤلکهمیز، و علی دیر.