یک نفر افسار پور ابراهیمی را بکشد!

محمدرضا پورابراهیمی، نماینده کرمان، که همچنان تاب احقاق حق آذربایجان را ندارد، بار دیگر با توسل به اهرم تراکتورستیزی، به نماد عینی مدافعان «درازدستی» به ثروت و منابع معدنی منطقه آذربایجان در اتمسفر سیاسی کشور تبدیل شد.
اظهارات سخیف و دخالت گونه این نماینده «سریع الرشد» در خصوص «تراکتور» و بالاتر از آن، توهمات فانتزی وی پیرامون منابع عظیم معدنی «طلا و مس»آذربایجان و سونگون، در حالی از موضع جعلی «خودمالک پنداری» گستاخانه در فضای رسمی رسانه ها مطرح شده است که خاستگاه «کویری» او و «مغر کوچک زنگ زده اش»، هیچ تناسبی با اصالت و عظمت «سونگون و ورزقان» مظلوم که سال هاست، یک تنه به «مادر خرج» شرکت ملی صنایع مس ایران تبدیل شده است ندارد؛ منطقه ای که به اذعان بسیاری از مطلعین و صاحب نظران، روزانه میلیاردها دلار ثروت خدادادی و منابع زیرزمینی طلا و مس این منطقه از آذربایجان را، به جیب مدیران و سیاست گذاران کرمانی الاصل شرکتی واریز می کند که در پسوندش، نام «ایران بزرگ» را یدک می کشد؛ اما سال هاست، درآمدهایش، هیچ سرریز و نصیبی برای سرزمین اصلی آن ندارد.
نماینده کرمان، که یا با مشکل ذهنی و عقلی روبروست یا خود را به نفهمی و ندانستن زده است، در حالی «کاسه داغ تر از آش» و «دایه مهربان تر از مادر» برای معادن و منابع مس ایران شده است که گویی خبر ندارد، بخش عظیمی از دارایی ها و امکانات ذخیره شده در حساب و خزانه همین شرکت و پول های توزیع شده در استان زادگاهش، متعلق به همین ورزقان، سونگون و دیگر نواحی آذربایجان بوده و برابر قانون، سهم و حق رفاه، آسایش، اشتغال، تولید و توسعه همین منطقه محروم شمالغرب است و به فرض احتمال تخصیص بخشی از این اعتبارات برای حمایت از پرهوادارترین باشگاه فوتبال آسیا، این وظیفه قانونی، در مقابل سال ها هزینه های چند صد میلیاردی برای تیم های بی خاصیت و «رانت خوار» منطقه کویری ایران، نظیر «مس رفسنجان»، «مس سرچشمه»، «مس کرمان»، «مس شهر بابک»، «گل گهر سیرجان» و ده ها تیم بزرگ و کوچک ورزشی تحت مالکیت شرکت ملی صنایع مس ایران، رقم ناچیزی خواهد بود!
این که امروز «پورابراهیمی»، در مقام «داروغه» جدید ثروت و منابع معدنی و حق آباء و اجدادی آذربایجان ظاهر شده و از جایگاهی جعلی و خودخوانده، مشغول خط و نشان کشیدن های شبیه «داروغه شاگردها» است، نمونه ای روشن از انبوه اجحاف ها و تحدیدهای بالادستی بر منطقه ای است که روی ثروت نشسته؛ اما مردمانش، نصیب و سهمی از این ثروت های خدادادی ندارند، ای کاش یک نفر به او بگوید: «دهانت را ببند لطفا، دوست کویری من»!