به گزارش تبریزمن به نقل از پانا میثم حبیبی بازیگر، کارگردان و هنرمند تبریزی عرضه تئاتر با اشاره به علاقه نسل جوان به بازیگری و دیده شدن گفت: نسل حاضر نسل با استعداد و توانایی بوده و با وجود این ظرفیت و شرایط فعلی جامعه، اجتماع برای بهره بردن از این توانایی و استعداد این نسل در پیشگاه این عزیزان خضوع می کند، لذا محدوده ی سنی نونهالی و نوجوانی را از ۱۰ سال تا ۲۴ سال می توان تعریف کرد و در این سنین اگر دغدغه و رغبت در فعالیت ها که آغاز شکل گیری شخصیت می باشد به نحو احسنت مورد توجه قرار نگیرد، قطعا در آینده به شکل دیگر نمود بیرونی خواهد داشت.
وی افزود: در ابتدا باید ببینیم چه شرایطی زیرساختی در جامعه فراهم شده است؟ البته در این خصوص خانواده نخستین محور آن شکل گیری بوده و برای خانواده این مسئله مهم است که فرزندش را در مسیر زندگی و تحولات مهم عاطفی، اجتماعی، شغلی، هویتی و … هدایت کرده باشد. احساس من این است که اگر نخست خانواده ای بتواند استعداد فرزند خویش را شناسایی و سپس او را در مسیر توانایی اش راهنمایی کند، جریانی برای رسیدن به نقطه عطف در زندگی فرزندش آغاز خواهد شد.
وی خاطر نشان کرد: ما انسان ها میل به دیده شدن داریم و عبارت “من هستم” در غریزه تمامی انسان ها وجود دارد و در دوره ی نوجوانی این غریزه به اوج خود می‌رسد و زمانی که این نوجوان وارد عرصه هنری،فرهنگی و اجتماعی می‌شود، به عبارت “من برتر هستم” و “من کمتر هستم” می رسد و برای برتری ابتدا افراد پیرامون خود را برای خود الگو قرار می دهد؛ و اگر منِ نوعی “خانواده، مقام مسئول، فعال فرهنگی-هنری، علمی-اجتماعی” مفاخر و مشاهیر را سرموقع و در آغاز فعالیت های این نونهال و نوجوان بشناسانم، قطعا همان مفاخر و مشاهیر را به عنوان الگوی خویش قرار خواهد داد و یقینا موفقیت مفاخر و مشاهیر را سرلوحه زندگی اش قرارخواهد داد.
وی اظهار داشت: اگر بنده در تخصص خود توانمند بوده و بتوانم حقیقت انسانی در هنرهای نمایشی را به خوبی بازتاب دهم، مسیر این فرد در نوع نگرش افراد پیرامونش پیامد بهتری خواهد گرفت و بالعکس. البته این دیدگاه و عقیده صرفا در وادی هنر نیست؛ بنابراین اگر پشتکار و دغدغه یادگیری که هنرجو صرف می‌کند در مسیر درست نباشد قطعا به نفع خود فرد، خانواده و جامعه نخواهد بود.
وی درباره اینکه چرا برخی از نوجوانان تحت تاثیر فضای مسموم فرهنگی قرار می‌گیرند افزود: اگر آسیب‌های این فضای مسموم، سر موقع شناسایی و چاره‌اندیشی نشوند، قطعاً بسیاری از علاقمندان گمراه شده و برای تبدیل همان فضا به یک فضای مساعد و مناسب بایستی سالها تلاش گردد. در تمامی مناطق شهری باید یک بستر فرهنگی مناسبی ایجاد شود و اگر نتوانیم این بستر را فراهم کنیم باید انتظاری هم نداشته باشیم.
حبیبی ادامه داد: متاسفانه امروزه از این رغبت، انرژی و دغدغه علاقمندان نوجوان به عرصه فرهنگی و هنری سوء استفاده مالی و نامی شده و در مقابل، هیچگونه خدماتی ارائه نمی شود؛ سوال بنده این است که چرا مدیران فرهنگی هیچ نظارت، بازرسی و قدرت کنترل ندارند؟ اگر اکنون یک مسئول مربوطه نظارت نداشته باشد پس از چه کسی انتظار داشته باشیم؟ اگر سازمان تعزیرات حکومتی برای کنترل اصناف بازار پا به میدان گذاشته و اقدام به کنترل صحیح محیط های فرهنگی از طریق دستگاه های مربوطه نماید، دیگر شاهد ولنگاری فرهنگی نخواهیم بود.
این هنرمند تبریزی درباره سوء استفاده اخلاقی از هنردوستان و هنرجو ها خاطر نشان ساخت: عده ای از افراد بدون تجربه و فاقد سوابق علمی وارد تخصص عرصه فرهنگی هنری (فیلم و تئاتر) شده و از علاقمندان علاوه بر سوءاستفاده مالی در این مسیر سوء استفاده اخلاقی نیز می کنند. این افراد صرفا با حمایت مالی و صنفی شرکت ها و فروشگاه های خصوصی و حتی دولتی جهت تبلیغ محصولی در فضای مجازی، وارد ساحت مقدس هنر شده و از جامعه هنری یک ویترینِ عاری از اندیشه انسانی و خصایص شخصیت هنرمند متعهد به حقیقت به اجتماع معرفی می کنند. بنابراین در این راستا نظارت مسئله بسیار حائز اهمیت است.
حبیبی تشریح کرد: وقتی منِ نوعی مربی یا مدرس یا کارگردان نمایش به اصول های ابتدایی اخلاقی و آموزش، تربیت و پرورش واقف نبوده و یا خود را ملزم به رعایت ضوابط نمیکنم، یقینا نیز نخواهم توانست در مقابل عشق و علاقه یکسری فعال نمایشی و همچنین به اجتماع خدمات فرهنگی و هنری ارائه بدهم.
وی همچنین برای ورود به عرصه هنر اشاره کرد: همانطور که عرض کردم خانواده شرط اول هدایت فرزند است، وقتی نونهالی یا نوجوانی یک بازیگر تلویزیون و سینما را برای خود الگوی هنری قرار می دهد، آغاز ورود به این عرصه را رقم می زند؛ بنابراین در این میان با مشاوره گرفتن از افراد ناشناس پیرامونش، از ناکجا آباد سردر آورده و بعد از یک مدت کوتاه با تحقق نیافتن خواسته هایش، ضمن سرخورده شدن از وادی نمایش، عرصه فرهنگ و هنر را برای همیشه متزلزل و دنیایی بی اهمیت می پندارد.
وی ادامه داد: علاقه مندان نسل جوان عجول و کم تحمل هستند، با رویای یک شبه ره صد ساله را طی کردن پا به میدان می گذارند، چون خواسته شان این است که در ابتدای فعالیت ام جلوی دوربین بروم یا رو صحنه به چشم مخاطب دیده شوم این اقدام یک امری مانند لقمه فست فودی هست؛ یعنی تو را برای مدتی کوتاه سیر خواهد کرد. باید بگویم فضای هنرهای نمایشی خیلی بی رحم است باید قبل از ورود به این دنیا، مخصوصا بازیگری باید شاکله فرهنگ و هنر را بصورت ابتدایی شناخت، حداقل سواد ابتدایی تئاتری داشت، سواد ابتدایی تنها رسیدن به ابزارهای بیان،بدن، حس و … در بازیگری نیست بلکه تجربه و زیست در محیط های فرهنگی، نگرش را به دنیای هنر وسیع می کند، و آن بی رحمی اگر گذر زمان را در فعالیت تو نبیند، تو را برای همیشه از ذائقه ی مخاطب دور می کند.
کارگردان و بازیگر تبریزی عنوان کرد: نباید تنها صرف علاقه به سراغ هنر آمد، مطالعه عمومی و تخصصی نیز جزو ملاکهای فعالیت یک علاقمند است؛ ذوق، استعداد و تعهد امر مهم است.
وی درباره تعطیلی یک و نیم سال اخیر تئاتر شهر ابراز داشت: من این کار را به فال نیک گرفته بودم، چرا که در همه جا امکان دارد سالنی بازسازی و مرمت شود که عرض خواهم کرد؛ ما در کلانشهری مثل تبریز اکنون حداقل می بایست ۱۰ بلک باکس استاندارد ۵ سالن قاب عکسی استاندارد می داشتیم، وقتی این امکانات را نداریم و چشم خود را به یک مجموعه دوخته ایم و منتظریم که سریع تر این مجموعه به بهره برداری برسد و هرکجا که کم میاوریم و اعصاب نداریم می گوییم فلان مجموعه لیاقت نداشت به ساخت و ساز تسریع بدهد.
وی با بیان به فال نیکی گرفتن تعطیلی سالن ها گفت: ما بعنوان هنرمندان عرصه نمایش باید تعطیلی اخیر سالن ها و تئاتر را به فال نیک بگیریم، چرا که این فرصت برای ما زمینه مطالعاتی را فراهم کرده که با تامل بیشتر در تولید آثار نمایشی پا به صحنه بگذاریم، البته که شرایط بد کرونایی و تعطیلی سالن ها وضیعت مالی و روحی هنرمندان را دچار تزلزل کرده، و در این مورد باید اقدام حمایتی از طرف دولت و مقام مسئولین استان در نظر گرفته می شد.
حبیبی ادامه داد: سخن من این است که باید تعداد سالن بیشتر شود و این کمبود سالن، هنرمندان تئاتر استان را آزرده و کم کار نموده و باعث مخاطب زدایی می شود. این برای من سوال است که چرا بعد از انقلاب اسلامی یک مجموعه استاندارد تئاتری وجود ندارد؟ آیا دغدغه مسئولین امر رده بالا نیست؟ و یا آیا خود متوجه هستند ولی این کار را در اولویت قرار نمی دهند؟ و کار واجب تر از این داریم؟ در ۱۰یا ۲۰ سال اول انقلاب عدم توجه با این مسئله منطق عقلانی داشت، چون مسائل ارج تری بود؛ اما اکنون بعد از ۴۲سال چرا بستری درست و استاندارد برای فرهنگ و هنر نداریم؟! دقیقا همین اصل باعث عدم نیاز برای تماشای تئاتر از سوی مخاطبان می شود. چون بنده بعنوان یک تئاتری شاکی مسئولان رده بالا هستم که تاکنون چرا کاری نشده است؟ چرا رغبت تماشای تئاتر که محلی برای تقویت اندیشه سالم و محیطی برای انسان سازی و فرهنگ است از سوی مدیران جدی گرفته نمی شود؟
حبیبی با اشاره به قطب خروجی فارغ التحصیلان گفت: تبریز با وجود دو دانشگاه، دو هنرستان و تعدادی آموزشگاه و حوزه هنری انقلاب اسلامی قطب خروجی فارغ التحصیلان تئاتر در بین استان هاست، تاکنون بدلیل عدم وجود دغدغه مسئولین نتوانستیم کاری ایده آل انجام دهیم؛ چرا امکان آشنایی و شناخت فرزندان و کودکان خود را از تئاتر به صفر رسانده ایم؟ اگر فرد با تئاتر آشنا شود، ارتباط اجتماعی با هم نوع را نیز خواهد آموخت و اگر این فرد در آینده یک مدیر شود یک کار تیمی را میفهمد و می داند در کسوت خود چگونه مدیریت کند؛ چون در یک تئاتر بعنوان مخاطب یا هنرمند بوده و فهمیده که در زمان مشخص نور می آید نور می رود، بازیگر در زمانش ورود می کند بازیگر در زمانش خروج می کند، در آن گریم مناسب شخصیت نمایش است یا نه! این صحنه مناسب است یا نه! و … و در یک کلام نحوه صحیح مدیریت را خواهد آموخت. اگر این ها درست نباشد مخاطب را نمی توان راضی نگه داشت، اگر کودک با عناصر تئاتر آشنا شود در آینده نیز هر چیزی را بصورت منظم انجام خواهد داد و از کودکی کار هنری را نیز یاد خواهد گرفت، و حال شما این ها رو تعمیم بدهید به یک جامعه.
حبیبی در پایان با اشاره به تاکید مقام معظم رهبری بر جایگاه هنر گفت: زمانی که مقام معظم رهبری مکررا تاکید به جایگاه هنر و عرصه نمایشی دارند، و امام جمعه شهرمان به تئاتر می روند و تماشای تئاتر را برا عموم الزام می دانند، در این میان با چه استدلالی مسئولین و مدیران دستگاه ها،تئاتر را به گمان خود بی اهمیت دانسته و فرصت تماشا را برا خود نمی دهند و محافظه کارانه رفتار می کنند؟ اداره کل آموزش و پرورش رسالتش این است که دانش آموزان بعد از تحصیلات لازمه با ورود به جامعه، برای اجتماع فرد موثری باشد، این رسالت باید پیش زمینه فرهنگی هنری پر رنگتری داشته باشد.
