پانزدهمین استاندار چگونه می‌آید؟!

تبریزمن – مهدی ابراهیم‌پور: هر دولتی که تازه شود، در استان‌ها یکی از موضوعات داغ تغییرات مدیریتی است. بالاخره با رفتن دولتی و آمدن دولتی جدید، پایتخت‌نشینان به فکر روی کار آوردن همفکران‌شان و کسانی میافتند که در برآمدن‌شان نقش داشته‌اند.
دامنه این تغییرات از وزیر تا استاندار و مدیرکل و فرماندار و بخشدار را شامل می‌شود و صغیر و کبیر پست‌های‌شان را وداع می‌گویند و بزرگ و کوچک صاحب پست‌های جدید می‌گردند.
در همه استان‌ها مهم‌ترین و کلیدی‌ترین جایگاهی که سکاندار آن تغییر می‌کند، استانداری است. واضح است که استاندار، بزرگترین مسئول اجرایی هر استانی است و حتی بر موضوعات دیگر مانند مسائل امنیتی و انتظامی استان نیز اثرگذار است. به دلیل همین اهمیت هم انتصاب استانداران در هیات دولت مصوب می‌شود و به امضاء رئیس جمهور می‌رسد.
اکنون در استان ما هم همه منتظرند تا ببینند قطار مدیران جدید و در راس آن‌ها پانزدهمین استاندار بعد از انقلاب با چه کیفیت و چه توانایی‌هایی از راه خواهند رسید و تا چه حد توان مدیریتی برای حل مشکلات استان که کم هم نیستند، خواهند داشت.
بیگی نماینده تبریز در مجلس شورای اسلامی چند روز پیش با اعلام این خبر که نمایندگان استان لیست ۲۰ نفری به دولت برای تصدی استانداری آذربایجان‌شرقی ارائه داده‌اند، گفته است که این کار نمایندگان به نوعی تضعیف مدیریت استان است و موجبات سوق دادن نظام اداری استان به سمت بده بستان‌های مفسده‌آلود، فرار از پاسخگویی دولت و انداختن مسوولیت‌ها به گردن نمایندگان را فراهم می‌آورد.
او حرف گزافی نزده است و به نکته‌ای مهم و اساسی اشاره نموده است. یکی از مشکلات اداری کشور اعمال نفوذ افرادی است که در کسوت‌هایی مانند نماینده مجلس، عضو شورای شهر و یا مدیر ارشد، اقدام به تعیین و یا تاثیر در انتصاب مدیران می‌نمایند. این اعمال نفوذها که به دنبالش درخواست‌های نامعقول و باج‌خواهانه از فرد منصوب که از قضا مدیون است، را دارد، موجبات باندبازی و رانت خواری و فامیل و قوم‌گرایی را فراهم می‌آورد.
این موضوع وقتی به جایگاهی مانند استانداری آذربایجان‌شرقی که یکی از مهم‌ترین و حساس‌ترین استان‌های کشور است و مرکزیت منطقه بزرگی مانند آذربایجان را نیز به شکل غیررسمی با خود یدک می‌کشد، برسد، حساسیت و دقت بسیاری جهت جلوگیری از کم‌ترین نفوذ و اعمال نظر را نیازمند است.
استانداری موفق خواهد بود که در عین توانایی‌های تخصصی و مدیریتی از شخصیت و جایگاهی مستقل برخوردار باشد و شخصیت سیاسی و مدیریتی خود را بلافصل از دولت مرکزی دارا باشد نه وام‌دار برخی افراد و جریان‌های ذی‌نفوذ.