به گزارش خبرنگار سلامت خبرگزاری مهر، ۲۱۰ نفر از پزشکان و اعضای جامعه پزشکی در نامه‌ای به محمدباقر قالیباف نسبت به انتخاب ظفرقندی به عنوان وزیر بهداشت و درمان و آموزش پزشکی ابراز نگرانی کردند.
متن نامه این افراد به شرح زیر است:
بسمه تعالی
جناب آقای دکتر قالیباف
رئیس محترم مجلس شورای اسلامی
سلام علیکم
احتراماً به پیوست نامه تعداد ۲۱۰ نفر از پزشکان و جامعه علوم پزشکی در خصوص گزینه پیشنهادی وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی و نیز نقد برنامه‌های ارائه شده به مجلس شورای اسلامی توسط آقای دکتر ظفرقندی جهت استحضار و تقدیم به تک تک نمایندگان محترم مجلس، تقدیم می‌گردد.
امید است نمایندگان محترم مجلس با دقت و درایت در این برهه مهم و سرنوشت ساز نسبت به تعیین سکاندار وزارت بهداشت اقدام نمایند.
گروه پزشکان انقلاب اسلامی
نمایندگان شریف و محترم مجلس شورای اسلامی
سلام علیکم
ضمن تقدیم احترام،
اکنون که با فقدان غیرمترقبه رئیس جمهور شهید و پایان زودهنگام دولت، به پشتوانه مردم سالاری دینی در آستانه تشکیل دولت چهاردهم قرار گرفته ایم، به عنوان جمعی از جامعه پزشکی ایران اسلامی، خود را موظف میدانیم که در خصوص انتخاب سکاندار مسئولیت خطیر وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی مطالبی را به عرض برسانیم.
اگر چه آقای دکتر ظفرقندی، شخصیتی علمی و مورد احترام جامعه پزشکی هستند، اما در انطباق ویژگی‌ها و سوابق ایشان با ویژگی‌های لازم برای تصدی گری وزارت بهداشت جمهوری اسلامی، علی الخصوص با عرضه این ویژگی‌ها به معیارهایی که رهبر معظم انقلاب در دیدار اخیرشان، با نمایندگان محترم مجلس مطرح فرمودند، نگرانی‌های جدی وجود دارد:
در بررسی نوع عملکرد و کنشگری ایشان، چه در مناصب اجرایی معدود و چه در جایگاه هیئت علمی دانشگاه، نشانه‌ای از نگرش ملی و تفوق آن بر نگاه حزبی و سیاسی دیده نمی‌شود. در واقع آنچه که ما به عنوان اعضای جامعه پزشکی در سالهای تحصیل و کار حرفه‌ای خود شاهد آن بودیم، استفاده از مناصب اجرایی به عنوان جایگاهی برای پیگیری دیدگاه‌های سیاسی شخصی و حزبی بوده است.
ایشان نه تنها از مناصب اجرایی بلکه حتی از جایگاه حرفه‌ای پزشکی نیز به عنوان ابزاری برای ابراز نظرات و پیگیری اهداف سیاسی خود و گروههای سیاسی نزدیک به خود استفاده کرده اند.
سخنرانی‌های ایشان در حمایت از جریان فتنه ۸۸ در دانشگاه، درخواست مکرر رفع حصر سران فتنه و سایر محکومان امنیتی مانند مصطفی تاجزاده و استفاده از جایگاه پزشکی خود به عنوان ابزار فشار، نامه معروف ایشان به بشار اسد و متهم شمردن ایشان در نا آرامی‌های سوریه در جریان شکل گیری جریانات تکفیری و در زمان نبرد با داعش، بیانیه انجمن اسلامی جامعه پزشکی ایران (حزبی که ایشان ریاست آن را به عهده دارد) در حمایت از جنبش زن، زندگی، آزادی، مثال‌های روشنی بر این مدعا هستند.
نوع نگرش سیاسی و حزب گرایی جناب آقای دکتر ظفرقندی، جوانب علمی و حرفه‌ای کنشگری‌های ایشان را نیز تحت الشعاع قرار می‌دهد. مروری بر مواضع ضد و نقیض ایشان در دوران همه گیری کرونا می‌تواند مؤید این موضوع باشد: تاکید بر لزوم ورود واکسن هندی و روسی و بار دیگر مخالفت با واردات واکسن از روسیه، مخالفت با ورود واکسن آمریکایی و انگلیسی از یک سو و اعتراض به پزشکانی که نامه‌ای با همین مضمون نوشتند از سوی دیگر، دوگانه سازی واکسن داخلی و خارجی و هجمه به واکسن برکت و…
بنابر این سوابق، چه ضمانتی وجود دارد که ایشان بتواند در عرصه وزارت بهداشت، منافع ملی را بر اهداف سیاسی شخصی و حزبی رجحان دهد؟
تعارض منافع از جمله موضوعاتی است که همواره در انتخاب وزرا محل بحث بوده است. ایشان در حال حاضر، علاوه بر اشتغال در کسوت هیئت علمی در یکی از مراکز دانشگاهی، در دو بیمارستان غیردولتی و مطب شخصی نیز اشتغال به کار دارند. اگرچه نگارندگان و امضاءکنندگان نامه، خود از شاغلین حرفه پزشکی هستند، اما نمی‌توانند منکر نگاه صنفی ایشان و احتمال آسیب زا بودن آن در عرصه وزارت شوند.
اختلاف فاحش تعرفه‌های پزشکی بین بخش خصوصی و دولتی در دوره اول ریاست ایشان بر سازمان نظام پزشکی (دوره‌ای که تعیین تعرفه بخش خصوصی به عهده سازمان نظام پزشکی گذاشته شده بود)، اتفاقی بود که هم پزشکان جوان شاغل در بخش دولتی و هم مردم را متضرر کرد و عوارض آن تا کنون نیز ترمیم نشده است.
دکتر ظفرقندی، جراح متبحری است، اما تصدی مقام وزارت بهداشت، بیش از نیاز به تبحر در تخصص جراحی، به دید کلنگر در نظام سلامت، دانش و تجربه در این حوزه نیاز دارد، امری که جناب آقای دکتر ظفرقندی از آن بی بهره اند. بسیاری از آسیب‌های وارد بر نظام سالمت کشور، ناشی از این عدم جامعیت متصدیان مسئولیت وزارت بوده است. این نقد که به برخی از وزرای گذشته نیز وارد است، ممکن است تا حدی با به کارگیری مشاوران برطرف شود، اما بعید نیست سیاست زدگی حاکم بر رفتار ایشان که در سوابق شأن مشهود است، مانع انتخاب مشاورین شایسته و کارآمد گردد.
در پایان لازم است بر این موضوع تأکید نمائیم که وزارت بهداشت، نه تنها متولی سلامت جامعه در چهار سال پیش روست، که تصمیمات و برنامه‌های اجرایی آن، اثرات بسیار گسترده، درازمدت و راهبردی بر فرهنگ، وضعیت اجتماعی، اقتصادی و حتی امنیت ملی جامعه خواهد داشت. در طی سالیان پس از انقلاب، وزارت بهداشت، همواره محل طمع و نفوذ دشمنان قسم خورده نظام اسلامی، با ظاهری فریبنده بوده است و مسائل چالش برانگیزی چون تحدید جمعیت، پیگیری بی مهابای اهداف سند ۲۰۳۰، مافیای دارو و زیبایی و … از بی توجهی به این مهم نشأت گرفته است.
به نظر می‌رسد که چهره‌ها و گروههای علوم پزشکی که این روزها به حمایت از ایشان برای تصدی مقام وزارت برخاسته اند، بیش از آنکه شواهدی بر کارآمدی و شایستگی ایشان داشته باشند، به دنبال اهداف سیاسی خود هستند. به عنوان اعضای جامعه پزشکی از نمایندگان محترم تقاضا داریم تا به عنایت به این موضوع، از شعار فریبنده ی «سلامت را سیاسی نکنید»، آن هم از دهان مدعیانی که سیاسی‌ترین رفتارها را در عرصه سلامت داشته اند، متأثر نشده و با انتخاب فردی بصیر، کارآمد و انقلابی زمینه اعتلای روزافزون میهن اسلامی مان را در عرصه سلامت فراهم آورند.
با ادای احترام مجدد
جمعی از جامعه پزشکی جمهوری اسلامی ایران
