به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین و براساس گزارش گجت‌نیوز، به نظر می‌رسد جت جنگنده مافوق صوت پنهان‌کار آمریکا یعنی SR-72 که با لقب «پسر بلک‌برد» شناخته می‌شود، احتمالاً در سال ۲۰۲۵ رونمایی خواهد شد. بر مبنای گزارش‌های منتشر شده، شرکت لاکهید مارتین که سازنده این جنگنده است، نمونه اولیه آن را تا انتهای سال ۲۰۲۵ به سرانجام خواهد رساند.
درباره جنگنده مرموز SR-72 آمریکا چه می‌دانیم؟
توسعه این جت در راستای اهداف بلندمدت نیروی هوایی آمریکا (USAF) در زمینه توانمندی‌های مافوق صوت قرار دارد. بر اساس گزارش نشنال اینترست، شرکت لاکهید اعلام کرده که یک نمونه اولیه از SR-72 شاید تا پایان امسال آماده شود.
این گزارش همچنین اضافه کرده که SR-72، که به عنوان جانشین مافوق صوت SR-71 بلک‌برد طراحی شده، ظاهراً در حال توسعه توسط تیم فوق‌سری Skunk Works لاکهید مارتین است.
چنانچه این امر تحقق یابد، SR-72 سریع‌ترین جت هوایی عملیاتی خواهد بود که تاکنون ساخته شده و انتظار می‌رود که حداکثر سرعت آن از ۵ ماخ (حدود ۶۴۳۷ کیلومتر در ساعت) تجاوز کند.
SR-72 برای انجام مأموریت‌های اطلاعاتی، نظارتی و شناسایی استراتژیک (ISR) در محیط‌هایی که پلتفرم‌های سرنشین‌دار متعارف با خطرات زیادی مواجه هستند، در نظر گرفته شده است.
سرعت مافوق صوت این جت نه تنها برای نفوذ به سامانه‌های دفاع هوایی یکپارچه پیشرفته (IADS)، بلکه به منظور ارائه اطلاعات حساس و حیاتی در کمترین زمان ممکن و با حداقل خطر رهگیری عمل خواهد کرد.
تحلیلگران بر این باورند که هواپیمای SR-72 این قابلیت را دارد که به عنوان یک سکوی پرتاب برای سلاح‌های تهاجمی هایپرسونیک عمل کند و احتمالاً سلاح در حال توسعه‌ی HSSW را در خود جای دهد.
SR-72 با تکیه بر تجربه عملیاتی SR-71 که پس از دهه‌ها خدمت در سال ۱۹۹۸ بازنشسته شد، احتمالاً از نظر سرعت و قابلیت بقا پیشرفت‌های چشمگیری خواهد داشت. برخلاف مدل قبلی که دارای خلبان بود، SR-72 به عنوان یک هواپیمای بدون سرنشین و قابل استفاده مجدد بوده که قادر است مأموریت‌ها را به صورت خودکار در سرعت‌های مافوق صوت به انجام برساند.
SR-72 با طولی بیش از ۳۰ متر، احتمالاً ابعادی مشابه SR-71 خواهد داشت، اما معماری سیستم پیشرانه کاملاً متفاوتی را ارائه خواهد کرد. ظاهرا تیم توسعه SR-72 در حال کار روی یک سیستم پیشرانه سیکل ترکیبی مبتنی بر توربین (TBCC) به منظور پاسخگویی به نیازهای عملیاتی هستند.
این سیستم، یک موتور توربوفن معمولی را که در عملیات‌های مادون صوت مانند برخاستن و فرود مورد استفاده قرار می‌گیرد، با یک رم‌جت با احتراق مافوق صوت (اسکرم‌جت) که توانایی حفظ سرعت‌های بالاتر از ۵ ماخ و احتمالاً تا ۱۰ ماخ را دارد، یکپارچه می‌سازد.
هواپیمای SR-72 توانایی پرواز با سرعت‌هایی فراتر از ۵ ماخ را دارد که به آن اجازه خواهد داد تا مسافتی معادل سفر از ایالات متحده به اروپا یا آسیا را در حدود ۹۰ دقیقه طی کند. با وجود این، طرح SR-72 با موانع فنی و مالی قابل توجهی دست و پنجه نرم می‌کند.
تاریخ احتمالی ورود آن به خدمت نیروی هوایی ایالات متحده تا سال ۲۰۳۰ میلادی تخمین زده می‌شود که این امر منوط به فائق آمدن بر چالش‌های مهم در زمینه پیشرانش، مدیریت حرارت و مواد مورد نیاز برای پرواز پایدار مافوق صوت خواهد بود.
برای غلبه بر سامانه‌های دفاع هوایی پیشرفته، نظیر S-500 و HQ-19، نیاز به پلتفرم‌هایی است که قادر به عملکرد در سرعت‌ها و ارتفاعاتی فراتر از محدوده رهگیری آن‌ها باشند. ویژگی‌های سرعت بالای SR-72 به منظور مقابله با این تهدیدات طراحی شده است.
موتورهای توربوجت و توربوفن متعارف، برای انجام چنین مأموریت‌هایی کارایی لازم را ندارند. از این رو، پیکربندی TBCC صرفاً یک بهبود عملکرد محسوب نمی‌شود، بلکه یک ضرورت عملیاتی به شمار می‌رود. SR-72 در صورت استقرار موفقیت‌آمیز، به عنوان یک نقطه عطف در توانایی‌های شناسایی و تهاجمی هوایی آمریکا مطرح خواهد شد.
این هواپیما با بهره‌گیری از فناوری‌های پیشرانش نسل آینده و ساختار بدون سرنشین، قادر خواهد بود شیوه اعمال قدرت ایالات متحده را در محیط‌هایی با محدودیت دسترسی، دستخوش تغییرات بنیادین سازد.
۲۲۷۲۲۷
