به گزارش تبریزمن،رودخانه ارس یکی از مهم‌ترین منابع آبی منطقه محسوب می‌شود که نقش حیاتی در تأمین آب کشاورزی، صنعتی و آشامیدنی مناطق مجاور ایفا می‌کند. در سال‌های اخیر، شایعاتی درباره آلودگی این رودخانه به مواد رادیواکتیو مطرح شد که موجی از نگرانی را در میان مردم و کارشناسان محیط‌زیست ایجاد کرد. اما این ادعاها بعداً توسط برخی نهادهای رسمی تکذیب شدند. با این حال، موضوع کیفیت آب رودخانه همچنان محل بحث است.
منشأ شایعات آلودگی رادیواکتیو
برخی گزارش‌ها ادعا کرده‌اند که نیروگاه اتمی متسامور ارمنستان، که در نزدیکی این رودخانه قرار دارد، ممکن است باعث ورود مواد رادیواکتیو به آب رودخانه شود. این نگرانی ناشی از قدمت بالای این نیروگاه و استانداردهای ایمنی آن است. برخی تحقیقات غیررسمی نیز به وجود میزان بالایی از فلزات سنگین و سایر آلاینده‌های صنعتی در آب ارس اشاره کرده‌اند.
تکذیب رسمی و پایش‌های علمی
در واکنش به این نگرانی‌ها، سازمان انرژی اتمی ایران و مرکز نظام ایمنی هسته‌ای اعلام کرده‌اند که رودخانه ارس به‌طور مستمر پایش می‌شود و تاکنون هیچ شواهدی از آلودگی رادیواکتیو در سطح خطرناک مشاهده نشده است. همچنین، کارشناسان تأکید دارند که فاصله نیروگاه متسامور از رودخانه ارس به گونه‌ای است که امکان ورود مستقیم پساب‌های آن به رودخانه بسیار کم است.
سایر آلودگی‌های محیط‌زیستی
در کنار بحث مواد رادیواکتیو، آلودگی‌های ناشی از صنایع کشاورزی و شهری نیز از دیگر دغدغه‌های کارشناسان محیط‌زیست هستند. ورود فلزات سنگین، مواد شیمیایی ناشی از کودهای کشاورزی و فاضلاب‌های صنعتی می‌تواند تأثیرات منفی بر اکوسیستم رودخانه و سلامت جوامع اطراف داشته باشد.
راهکارهای پیشنهادی
با توجه به اهمیت رودخانه ارس، پیشنهاد می‌شود:
- افزایش پایش و نمونه‌برداری‌های علمی: تحقیقات مستقل و منظم می‌توانند به شفاف‌سازی وضعیت واقعی رودخانه کمک کنند.
- همکاری‌های منطقه‌ای: کشورهای همسایه باید برای کنترل آلودگی‌های احتمالی و وضع قوانین زیست‌محیطی سختگیرانه همکاری کنند.
- آگاهی‌رسانی عمومی: اطلاع‌رسانی شفاف به مردم می‌تواند از انتشار اطلاعات نادرست جلوگیری کند و موجب افزایش اعتماد عمومی شود.
جمع‌بندی
اگرچه شایعات درباره آلودگی رادیواکتیو رودخانه ارس توسط مراجع رسمی تکذیب شده است، اما موضوع کیفیت آب این رودخانه همچنان نیازمند بررسی‌های بیشتر و اقدامات جدی در حوزه محیط‌زیست است. پایش‌های علمی، همکاری‌های منطقه‌ای و سیاست‌گذاری‌های زیست‌محیطی می‌توانند نقشی کلیدی در حفظ سلامت این منبع حیاتی ایفا کنند.
