به گزارش تبریزمن، در هفته‌های اخیر، گزارش‌های متعددی از محله‌ها و مناطق مختلف تبریز مخابره شده که نشان از قطع چندساعته و گاه چندروزه آب شرب دارد. اما وضعیت در برخی مناطق مانند آناخاتون بحرانی‌تر است؛ اهالی این منطقه هفته‌هاست با قطعی کامل آب دست‌وپنجه نرم می‌کنند. شهروندان ناگزیرند برای تأمین حداقل آب مصرفی خود، به مخازن ذخیره یا خرید آب از تانکرهای سیار روی بیاورند؛ راه‌حلی موقتی و پرهزینه که پاسخگوی زندگی پایدار شهری نیست.
خشکسالی و دریاچه‌ای که دیگر دریا نیست
در میان تمام دلایل بحران فعلی، خشک شدن تدریجی دریاچه ارومیه از نظر زیست‌محیطی و هیدرولوژیکی نقطه عطفی در فروپاشی توازن آبی منطقه به شمار می‌رود. این دریاچه که روزگاری نه‌تنها مایه غرور منطقه آذربایجان بلکه ضامن تعادل اقلیمی آن بود، اکنون به نمادی از سوءمدیریت منابع آب، بی‌توجهی به کشاورزی پایدار، و غفلت از هشدارهای محیط‌زیستی بدل شده است.
کاهش منابع سطحی و زیرزمینی، افت کیفیت آب، و شور شدن خاک از پیامدهای مستقیم این فاجعه زیست‌محیطی است که دامنه آن به زندگی روزمره مردم در تبریز و شهرهای اطراف رسیده است.
بی‌برنامه‌گی یا بی‌توجهی؟
در حالی که مدیران استانی و کشوری از تلاش‌ها برای مدیریت منابع آب سخن می‌گویند، مردم در تبریز با سطل و دبه به دنبال ابتدایی‌ترین نیاز انسانی یعنی آب شرب هستند. نبود برنامه‌ریزی بلندمدت، اتکای بیش از حد به منابع زیرزمینی، توسعه بی‌رویه شهری بدون در نظر گرفتن ظرفیت آبی، و ضعف زیرساخت‌ها از مهمترین دلایل وضعیت بحرانی امروز است.
بحران آب در تبریز و دیگر کلان‌شهرهای ایران صرفاً یک مسأله محیط‌زیستی نیست؛ این بحرانی چندوجهی است که امنیت، سلامت، رفاه و حتی بقای نسل‌های آینده را تهدید می‌کند. باید از مرحله هشدار عبور کرد؛ اکنون زمان اقدام است، پیش از آن‌که شهرهای ما به سکوت کویر بدل شوند.
