تاریخ شیعه، جریانات خودسر و تحریم امامان

تبریزمن – یونس یوسفی: در کنار جریان و برداشت منفعلانه از واقعه عاشورا و محصور نمودن این واقعه عظیم در چند روز عزاداری و نذر و احسان و طبل و سنج و گل مالی و طشت گذاری و… ، جریان منحرف دیگری را می توان تحت عنوان جریانات خودسر و غیرمتصل به امامان معصوم شناسایی نمود که عاشورا را صرفا مساوی با جهاد و قیام معرفی کرده و در تحولات تاریخ شیعه نقش پررنگی را ایفا نموده اند.

حتی این جریانات خودسر کار را به جایی رساندند که موجب تفرقه در امر امامت گشتند و یکی از علل دسته دسته شدن شیعیان و تقسیم به سه امامی، شش امامی و هفت امامی و… همین جریانی است تبلیغ کردند؛ معنای امام، مساوی با معنای جهاد و قیام است و کسی که قیام نکند، اصلا امام نیست!

پس از واقعه عاشورا، افراد متعددی از منسوبین امامان بزرگوار شیعه و یا مدعیان شیعه گری انقلابی، عَلَم جهاد و مقابله با حکومت های جائر بنی امیه و بنی عباس را برداشته اند، اما در این میان بسیاری از این افراد با اذن و اجازه و دستور امامان شیعه حرکت ننموده اند اگر چه در برخی مقاطع نظر تاییدی ائمه علیهم السلام را جلب نمایند.

از این جریانات می توان به قیام زیدبن علی بن حسین(ع) و یا قیام مختار اشاره نمود که هیچکدام با دستور امام معصوم زمان خویش، یعنی امام صادق(ع) و امام سجاد(ع) بپا نخواسته اند، حتی امام صادق(ع) در مقابل تحریک برخی شیعیان به جهاد و قیام عکس العمل منفی نشان داد و فرمود؛ نه زمانه زمانه ماست و نه شما مردان مائید. در ادامه این قیام ها، حرکت های مختلفی انجام شد که هیچکدام به پیروزی نهایی و بازگشت حکومت و خلافت به امامان معصوم ختم نگردید، اما در طول زمان، غاصبان خلافت اسلامی را به این نتیجه رساند که برای کم نمودن و قطع ارتباط امامان شیعه با شیعیان بایستی امامان را محدود نمایند و این حرکت های ایذایی پس از زمان امام باقر(ع) شروع شد و با بازرسی های سرزده شبانه از امام صادق(ع) تا زندانی شدن های مکرر امام کاظم(ع) ادامه پیدا کرد، تا جایی که یکی از نیت های مامون عباسی از ولیعهد نمودن امام رضا(ع) کنترل حرکت های قیامی خودسرانه برخی شیعیان بود و بعد از ایشان نیز که امامان در حصرهای نهان تا حصر آشکار امام عسکری(ع) به سر برده اند!

آری و این گوشه ای از نتایج کج فهمی نهضت عظیم حسینی است که بجای اینکه این نهضت را خورشید تابان هدایت امت بنماید برای عده ای آب و نان و مناسک عزاداری خاص شده است و برای عده ای بهانه اقدامات خودسرانه و مصادره عاشورا به نفع خود.

از واقعه عاشورا می توان مذاکره و یا جهاد و شهادت را برداشت نمود اما مهم اینست که توجه نمائیم، آیا هم اکنون زمان صلح و مذاکره است یا گاه جهاد و شهادت؟ شاهراه حرکت عاشورا، ولایت پذیری از امام و رهبری امت است که خود تشخیص می دهد کِی زمان صلح و مذاکره است و کِی زمان جنگ وحمله. ما سر خود نمی توانیم بگوئیم چون امام حسین(ع) با عمرسعد و حر بن یزید ریاحی مذاکره کرد، پس عاشورا یعنی صرفا مذاکره. و همچنین نمی توانیم بگوئیم چون امام حسین(ع) شمشیر بدست شهید شدند پس عاشورا یعنی صرفا جهاد و قتال!