تبریزمن- طاهر خیری: بعد از گذشت بیش از ۹ ماه از سال جهش تولید نه تنها بهبودی در وضعیت زندگی مردم حاصل نشده بلکه بدتر نیز شده است.
در کنار رشد اقتصادی منفی ۵/۵ درصدی و تورم ۳۵ درصدی، امسال درآمد سرانه ایرانی ها ۳۴ درصد کاهش و قدرت خریدشان نیز ۶۷ درصد نسبت به سال ۹۰ سقوط کرده است.
تشدید تحریم های ظالمانه آمریکا بر کشورمان و شیوع ویروس کرونا عوامل بیرونی بودند که امسال تحقق هدف جهش در تولید ملی را تحت الشعاع قرار دادند. اما رشد صفر تولید ناخالص داخلی، کاهش ارزش پول ملی در برابر ارزهای خارجی، کاهش سرمایه گذاری، کسری بودجه فزاینده و … عوامل درونی بودند که جهش در تولید را از متن به حاشیه بردند.
در این میان، آذربایجان شرقی به عنوان نگین صنعت و اقتصاد ایران در گذشته و حال و با داشتن جمعیت فعال یک میلیون و ۳۵۰ هزار نفری نقش پررنگی در تولید داشته و دارد. چه این استان در ارزیابی وزارت صمت مقام اول کشور در جهش تولید کسب کرده است.
این استان اکنون در صنعت قطعه سازی، وسایل خانگی، شکلات و شیرینی، فرش، کفش چرم مهمترین قطب تولیدی کشور است به طوریکه تعداد واحدهای این استان در قبل از انقلاب از ۲۲۵ واحد اکنون به چهار هزار واحد صنعتی و تولیدی رسیده است که ۵ درصد واحدهای کشور را شامل می شود.
وجود مس سونگون و آلومینای سراب، تراکتورسازی، ماشین سازی، پتروشیمی، صنایع قطعه سازی از یک طرف و تکمیل طرح های بزرگ ملی از جمله راه آهن میانه به تبریز از جمله ظرفیت ها و طرح هایی است که می تواند این استان را به نیرو محرکه جهش تولید تبدیل کند.
با وجود اینکه جایگاه آذربایجان شرقی همواره در صنعت و تولید بالا بوده و حتی در صادرات کالا جزء سه استان مطرح قرار دارد، اما اکنون به لحاظ فضای کسب و کار در رتبه دهم و در تولید ثروت بیست و یکم است که در شأن این استان نیست.
واقعیت این است که تاکنون از ظرفیت های فراوان آذربایجان شرقی در مسیر جهش تولید و بهبود فضای کسب و کار در این استان غفلت شده است چرا که ظرفیت های اقتصادی استان ۷ برابر وضع موجود است و باید از این ظرفیت ها به خوبی استفاده شود.
در حال حاضر حدود ۱۶۱۰ طرح نیمه تمام صنعتی و اقتصادی در استان وجود دارد که به بیش از شش هزار میلیارد تومان اعتبار نیاز است که در صورت تکمیل به موقع این طرح ها برای ۱۲ هزار نفر اشتغال زایی خواهد شد که نوید روزهای خوش آینده برای اقتصاد و صنعت آذربایجان شرقی می دهد.
با اینکه استان دروازه تجارت و ترانزیت کالا در کشور و منطقه محسوب می شود اما بیکاری جوانان تحصیل کرده مشهود است و آنان از سر ناچاری به پایتخت و دیگر مراکز صنعتی برای کار مهاجرت می کنند. بهبود فضای کسب و کار اولین خواسته قانونی مردم است که باید تقویت و تبلیغ شود تا سرمایه‌گذاران داخلی و خارجی این عرصه استان را ترک نکنند.
به نظر می رسد یکی از عوامل افول و تنزل جایگاه استان در صنعت و اقتصاد، سوء مدیریت و گماشتن مدیران ناکارامد در سالهای اخیر بوده است. وضعیت بغرنج کنونی کارخانه ماشین سازی تبریز که در برزخ واگذاری گیر کرده است، حاصل سوء مدیریت دولتی بوده و دودش تنها به چشم کارگران این واحد میرود. داستان غمبار واگذاری و پاسکاری این واحد صنعتی بین دولتی ها خود مثنوی هزار من کاغذ است و مجال دیگری می طلبد.
