تبریزمن – مهدی حافظ زاده: دولت شیخ حسن روحانی این روزها از هر طرف با بد بیاری همراه شده است. مشکلات اقتصادی کم بود، کرونا هم به آن اضافه شده است. حال مجبورند چرخ اقتصاد را در سالی که قرارست رشد تولید داشته باشیم طوری به حرکت در آورند که جان و امنیت ملت هم در برابر ویروس کرونا حفظ شود که ایجاد تعادل بین این دو مولفه متضاد هم انصافا کاری سخت و دشوار است.
از این بگذریم دولت از مردم دائم می‌خواهد فاصله‌گذاری هوشمند اجتماعی را بویژه در اماکن عمومی و شلوغ رعایت کنند. اتوبوس و مترو و در کل سیستم حمل ونقل عمومی ایران سالهاست معیوب است و تمامی دولت‌ها برای درمانش کاری ماندگار انجام نداده‌اند.
با آمدن کرونا که قصد رفتن نخواهد داشت مردم بویژه اقشار متوسط و ضعیف جامعه که بالاجبار از اتوبوس و مترو در شهرهای بزرگ استفاده می‌کنند نیازمند حمایت دولت شده‌اند که باید برای افزایش تعداد اتوبوس و واگن‌های مترو اقدامی ماندگار و نه در حد و اندازه وعده و شعار انجام شود. به عنوان مثال کلانشهر تبریز با جمعیتی در حدود یک میلیون و ۸۰۰ هزار نفر، تنها ۵۰۰ اتوبوس سالم و سرحال دارد که با این تعداد اتوبوس محدود نه از مردم باید انتظار فاصله‌گذاری اجتماعی داشت و نه شهرداری می‌تواند ناوگان حمل ونقل عمومی را ساماندهی کند.
این روزها دولت به شهروندان برای مصون ماندن از کرونا فقط نقش یک توصیه‌کننده را بازی کرده است و بدش نمی‌آید تلویحا هم شهروندان را مقصر و عامل گسترش ویروس اعلام کند. چیزی که البته این روزها در گفتار مسئولین وزارت بهداشت و درمان بیشتر به چشم می‌آید. با این وصف، اگر دولت‌ها از سال‌های گذشته “خشت” درست می‌نهادند شاید امروز “تا ثریا دیوار کج نمی‌رفت” و مردم از ایستگاه‌های اتوبوس و مترو راهی بیمارستان و چه بسا وادی‌های رحمت نمی‌شدند!
