نخست وزیر هلند دوچرخه سوار می‌شود، چون آنجا منطقه صعب العبور ندارد!

تبریزمن- مصطفی داننده: «دناپلاس» در بازار حدود ۶۰۰ میلیون تومان معامله می‌شود. قرار است این خودروی برای مردم عادی گران، به نمایندگان مجلس به صورت قسطی با قیمت حدود ۳۰۰ میلیون تومان تحویل داده شود.
 
انتشار این خبر، حسابی در جامعه سر وصدا کرد و موجب ناراحتی پارلمان‌نشین‌ها شد. یکی گفت این فضا سازی کار دولت است. دیگری گفت؛ من دنا پلاس نمی‌خواهم و برای حضور در مناطق صعب‌العبور، ماشین شاسی‌بلند می‌خواهم. آن یکی گفت ما چه کم از وزرای دولت داریم؟ آن‌سوتر یکی گفت؛ بدون امکانات چطور پیگیر امور مردم باشیم؟
 
خواندن این نظرات بسیار جالب است. انتظار این نمایندگان از نمایندگی مجلس بسیار بالاست. این افراد فکر می‌کنند حالا که به مجلس راه پیدا کرده‌اند باید از همه امکانات کشور برخوردار باشند. نه، حضرات این رسم اشتباهی است که جا افتاده است؛ چه شما که ادعای انقلابی‌گری دارید و چه آنهایی که خود را اصول‌گرا و اصلاح‌طلب می‌خواندند.
 
 
از روز اول این مجلس، صدای انقلابی‌گری شما گوش فلک را کر کرد، ما هم از انقلابی‌های مجلس انتظار داریم، رفتار انقلابی داشته باشند. بگذارید خاطره‌ای را از انقلابی‌های ابتدای انقلاب تعریف کنم.
 
دوستی تعریف می‌کرد در جهادسازندگی مشغول به کار بوده است و وقتی حقوق‌ها را تقسیم می‌کردند، بسیاری، بخشی از حقوق خود را بر می‌گرداندند و معتقد بودند قسمتی از آن حقوق برای زندگی آنها کفایت می‌کند و احتیاجی به بقیه آن ندارند و بهتر است آن پول به بیت‌المال برگردد.
 
شهید سیدمحمد امیری مقدم، آرپی جی زن یکی از گردان‌های لشگر ۲۷ حضرت رسول بخاطر اینکه حین عملیات دو تا از گلوله‌های آرپی جی ۷ به هدف نخورده، حلالیت طلبیده و ۱۷ اسفند ۶۴ مبلغ ۴۰۰۰ ریال از حقوقش را به سپاه برگردانده است! از نظر ما انقلابی‌گری یعنی این.
 
من تازه امروز فهمیدم چرا نخست وزیر هلند با دوچرخه سرکار می‌رود. چون هلند منطقه صعب العبور ندارد وگرنه حتما او هم  مثل برخی نمایندگان ما در خواست ماشین شاسی‌بلند می‌کرد.
 
انقلابی‌گری به این معنا نیست که فقط در برابر دولت داد بزنید و فکر کنید با این فریادها برچسب انقلابی بر پیشانی شما می‌خورد. داستان انقلابی که مردم ایران می‌شناسند با ادعاهای شما فرق دارد.
 
بدون ماشین گران و حقوق‌های میلیونی هم می‌شود پیگیر کار مردمی بود که هشت‌شان گرو نه‌شان است. مردمی که زیر بار فشار اقتصاد کمر خم کرده‌اند.