نمایش رویای شومِ جامعهی مدرنِ زنجیریست، که نهایتا بیانگرِ چیزی جز میل خوابیدناش نیست. نمایش نگهبان این خواب است. گی دوبور، جامعهی نمایش، ص ۶۴
ایران خانوم ماجرای دختریست که با تن دادن و قتل و محاکمه قصد صلح و ثبات دارد؛ زنجیرهای از عقدهها و گرفتاریهای شخصی که به نام امیرکبیر و قائم مقام و غیره ضرب میشود.
دوبور با اشاره به خصلت پوزیتیویتهی نمایش میگوید، “آن چه ظاهر شود خوب است، و آن چه خوب است ظاهر میشود”. هر آن چه به اسم قهرمان ظاهر میشود خوب است و خوب آن است که نمایش داده میشود.